Starożytny i współczesny hebrajski
Starożytny hebrajski, znany również jako biblijny lub klasyczny hebrajski, różni się bardzo od współczesnego hebrajskiego. Różni się znacząco w zakresie słownictwa, fonologii, gramatyki i wielu innych aspektów.
Starożytny hebrajski był kombinacją różnych dialektów, które były używane w starożytnym Izraelu w okresie między 10 wiekiem pne a czwartym wiekiem naszej ery. Z drugiej strony, współczesny hebrajski ewoluował jako wspólny język ludu izraelskiego. Współczesny język hebrajski jest teraz świeckim językiem Izraela. W starożytności hebrajski nie był używany jako język ojczysty, ale był szeroko stosowany w kontekście liturgicznym. Z biegiem lat pojawiło się wiele różnych wymowy i opracowano różne style fonologiczne. Sefardyjscy hebrajscy i aszkenazyjscy to dwa style, które się pojawiły. Dawny styl był modne na Półwyspie Iberyjskim i krajach byłego imperium osmańskiego. Drugi styl był głównie w Europie Środkowo-Wschodniej. Współczesny hebrajski oparty jest głównie na stylu sefardyjsko-hebrajskim. Inną rzeczą, która może być widoczna w nowoczesnym języku hebrajskim, jest to, że zawiera wiele neologiosmów i pożyczek, które opisują wiele nowych słów, które nie istniały w czasach starożytnych. Patrząc na starożytny język hebrajski, czas nie miał znaczenia i nie było przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Ale we współczesnym języku hebrajskim istnieje wyraźne rozróżnienie trzech czasów "przeszłych, obecnych i przyszłych.
Nawet w strukturze zdań istnieje znaczna różnica między wersją starożytną a współczesną języka hebrajskiego. W starożytnym języku hebrajskim, na przykład, zdanie rozpoczęło się od czasownika, podczas gdy we współczesnym hebrajsku zdanie rozpoczyna się na ogół od tematu, po którym następuje czasownik i przedmiot. streszczenie
