Apraksja i dyspraksja?
Apraxia vs Dyspraksja?
Słowa apraksja i dyspraksja to zarówno schorzenia wpływające na układ nerwowy organizmu, prowadzące do trudności w poruszaniu się.
Co to jest apraksja i dyspraksja Apraxia to niezdolność do wykonywania celowych ruchów, których już się nauczyła. Apraxia to brak wykonania zadania pomimo chęci i zdolności do wywołania ruchu. Apraxia jest nabytym zaburzeniem wykonania silnika z powodu niemożności zrozumienia poleceń. Dyspraksja jest również słusznie nazywana zaburzeniem koordynacji rozwojowej. Jest to przewlekłe zaburzenie neurologiczne występujące zarówno u dzieci, jak iu dorosłych, w których dana osoba ma problemy z planowaniem i wykonywaniem drobnych i dużych ruchów motorycznych. Główną różnicą jest to, że w apraksji występuje zdolność, ale nie może ona pełnić funkcji, podczas gdy w dyspraksji traci się samą zdolność.
Różnice w prezentacjach Istnieją różne rodzaje dyspraksji. Dyspraksja ideomotoryczna jest odmianą, w której występują trudności w wykonywaniu pojedynczych zadań, takich jak machanie do widzenia itd. Idealna dyspraksja to inny rodzaj, w którym występują trudności w wykonywaniu czynności wieloetapowych, takich jak szczotkowanie zębów, przypinanie ubrań itp. W dyspraksji oromotorycznej brak koordynacji ruchów mięśni w celu poprawnej wymowy. Wreszcie, dyspraksja konstrukcyjna prowadzi do trudności w wykonywaniu instrukcji krok po kroku i długich serii instrukcji, takich jak gotowanie, które obejmuje serię etapów jeden po drugim. Często dzieci dotknięte dyspraksją mogą wyglądać tak, jakby były leniwe i na przykład unikać ruchów, zamiast poruszać głową, mogą przewracać oczami, aby uzyskać widok czegoś, mogą mieć trudności z bieganiem i skakaniem itp. W widoku wszystkich tych objawów, został również nazwany zespołem niezdrowego dziecka, ponieważ pacjenci mają tendencję do ograniczania swoich ruchów z powodu trudności napotykanych podczas ruchu. Rodzaje apraksji to apraksja ideomotoryczna, apraksja konceptualna, apraksja mowy i apraksja konstrukcyjna. Osoby cierpiące na apraksję ideomotoryczną wykazują niezdolność do planowania lub wykonywania czynności motorycznych. Konceptualna apraksja polega na tym, że nie ma możliwości przemyślenia kroków wymaganych do wykonania jakiegoś działania. Ludzie dotknięci tym typem wymykają się rzeczom i robią rzeczy ostatnie i pierwsze. Przykładem tego rodzaju apraksji jest to, że osoba najpierw wkłada warzywa do garnka, a następnie olej potrzebny do gotowania. Apraksja mowy występuje u dorosłych i dzieci. Zazwyczaj występuje u osób, które wcześniej miały zdolność mówienia. Obejmuje utratę już nabytych poziomów mowy. Zazwyczaj wiąże się to z błędami artykulacyjnymi.
Różnica w traktowaniu Oba te zaburzenia są nieuleczalne i utrzymują się przez całe życie. Istnieje możliwość poprawy dzięki rygorystycznemu zastosowaniu logopedii, terapii zajęciowej i fizjoterapii dla apraksji oraz dyspraksji. Poprawa jest często obserwowana u dzieci z zaburzeniami dyspraksji, które są wcześnie rozpoczynane na prostych ćwiczeniach fizycznych w celu zbudowania koordynacji. Proste zadania wykonywane z poczuciem pewności mogą być kompilowane i powoli, dziecko drażniące może być nauczone wykonywania wielu zadań w taki sposób, że dziecko będzie niezależne. Rodzicom należy doradzać w takich przypadkach, zwłaszcza w dyspraksji, ponieważ brak ruchu i poruszania się może być bardzo rozczarowujący.
Streszczenie: Dyspraksja to brak skoordynowanych, celowych ruchów pomimo chęci i zaburzeń rozwojowych. Apraksja jest nabytym zaburzeniem rozwijającym się w późniejszym wieku, w którym zdolność wykonywania już wyuczonych umiejętności jest tracona pomimo chęci i siły do ich wykonania. Obydwa są nieuleczalnymi stanami neurologicznymi, które wymagają intensywnej mowy i fizjoterapii, aby osiągnąć niezależność w życiu człowieka.
