Polityka zagraniczna i polityka wewnętrzna

Różnica między polityką zagraniczną a krajową może wydawać się jasna i prosta; jednak rysowanie linii, która starannie oddziela obie, może być dość skomplikowane. W rzeczywistości w złożonym świecie polityki wszystko wydaje się być ściśle powiązane i skorelowane do tego stopnia, że ​​prawie każde działanie podejmowane w sferze polityki zagranicznej ma echo w sferze domowej i odwrotnie.

Jednak z teoretycznego punktu widzenia możemy zidentyfikować wiele różnic między nimi.

Termin "polityka zagraniczna" obejmuje wszystkie działania podejmowane przez państwo w kontekście międzynarodowym w odniesieniu do innych państw lub instytucji międzynarodowych. Takie działania obejmują

• Ratyfikacja międzynarodowych traktatów lub konwencji międzynarodowych (dwustronnych lub wielostronnych);
• Przestrzeganie prawa międzynarodowego (które obejmuje międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka, międzynarodowe prawo humanitarne itp.);
• Angażowanie się w międzynarodowe organizacje wielostronne, takie jak Organizacja Narodów Zjednoczonych;
• Przestrzeganie przepisów zawartych w międzynarodowych traktatach i konwencjach;
• Udzielanie pomocy zagranicznej innym krajom;
• Wysyłanie uczestników misji pokojowych na misje koordynowane przez instytucje międzynarodowe;
• Finansowanie mechanizmów międzynarodowych;
• Opowiadać się za tworzeniem instytucji międzynarodowych;
• Finansowanie i wspieranie międzynarodowych organizacji rządowych i pozarządowych;
• Podejmowanie wysiłków dyplomatycznych i działań;
• Tworzenie sojuszy i związków z innymi krajami;
• Zapewnianie wsparcia wojskowego, strukturalnego i finansowego innym krajom;
• Zapewnianie wojskowego, strukturalnego i finansowego wsparcia podmiotom niepaństwowym;
• Outsourcing państwowych korporacji;
• Interwencja w konfliktach międzynarodowych i krajowych; i
• Wspieranie krajów (lub obszarów) dotkniętych klęskami żywiołowymi.

Odwrotnie, termin "polityka krajowa" odnosi się do wszystkich działań i decyzji związanych z kwestiami dotyczącymi sfery krajowej kraju, w tym biznesu, środowiska, opieki zdrowotnej, edukacji, podatków, energii, opieki społecznej, praw zbiorowych i indywidualnych, prawa egzekwowanie prawa, mieszkania, imigracja, wojsko, religia i gospodarka.

W krajach demokratycznych, gdy kandydat kandyduje na urząd (prezydent, premier itp.), Musi włączyć do swojej kampanii programy dotyczące zarówno polityki zagranicznej, jak i wewnętrznej. Na przykład podczas kampanii prezydenckiej w USA w 2016 r. Widzieliśmy, jak Donald Trump i Hillary Clinton ujawniają swoje zagraniczne i domowe plany. Zajmowali się tematami związanymi z rolą Stanów Zjednoczonych w Syrii, walką z terroryzmem, podatkami, wymianą (lub ulepszeniem) Obamacare i wieloma innymi tematami.

Wygranie wyborów, w ramach regularnych wyborów, to kwestia połączenia dobrej polityki wewnętrznej i zagranicznej w celu zdobycia zaufania i wsparcia mas.

Różnice

Istotnie, główną różnicą między polityką zagraniczną i krajową jest ich obszar zainteresowania (w kraju lub poza nim). Obydwa również różnią się pod względem ich interesów, czynników zewnętrznych, nacisku opinii publicznej, czy są proaktywne lub reaktywne, a także poziomu ich bezpieczeństwa.

Zainteresowania. Ilekroć mówimy o polityce zagranicznej, musimy pamiętać, że liczba zainteresowanych stron i zaangażowanych podmiotów jest niewiarygodnie wysoka, znacznie wyższa niż w przypadku polityki wewnętrznej. W rzeczywistości stosunki międzynarodowe budowane są na kruchej sieci relacji osobistych i dyplomatycznych, które należy starannie pielęgnować i chronić. Gęste powiązania między krajami mają głęboki wpływ na proces decyzyjny na poziomie międzynarodowym.

Dlatego dokonywanie mądrych wyborów w dziedzinie polityki zagranicznej oznacza równoważenie interesów wszystkich zainteresowanych stron. Na przykład, chociaż większe zaangażowanie w Syrii przez USA może mieć pozytywny wpływ na walkę z ISIS, silniejsza amerykańska obecność w tym obszarze może nasilić napięcia z rosyjskim odpowiednikiem. W ten sam sposób silniejsze więzi gospodarcze między Chinami i Rosją mogłyby zagrozić wiodącej roli gospodarczej Stanów Zjednoczonych na skalę globalną.

Wręcz przeciwnie, na poziomie krajowym liczba interesariuszy jest znacznie mniejsza. W rzeczy samej, partia wiodąca i prezydent (lub premier) muszą przestrzegać obietnic złożonych podczas kampanii wyborczej, aby zachować poparcie ludności. Mimo, że muszą się martwić o opozycję, mogą swobodnie działać w granicach kraju.

Czynniki zewnętrzne. Kiedy Prezydent przygotowuje nowe prawo lub podejmuje decyzje dotyczące tego kraju, robi to (lub powinien to zrobić) z myślą o interesie danego kraju. I odwrotnie, kiedy szef narodu podejmuje decyzje dotyczące polityki zagranicznej, musi przewidzieć ruchy i interesy innych krajów. Nieuwzględnienie wszystkich czynników zewnętrznych może mieć dramatyczne konsekwencje i spowodować ogromne straty.

Nacisk publiczny. Ogólnie rzecz biorąc, na politykę zagraniczną w mniejszym stopniu wpływa presja społeczna z kilku powodów:

• Obywatele przyznają priorytet politykom, które bezpośrednio na nie wpływają (np. Obniżki podatków, polityka imigracyjna, opieka zdrowotna itp.) I mają mniejsze szanse ingerowania w sprawy, które (pozornie) nie zagrażają sprawnej kontynuacji ich codziennego życia.Na szczęście nie zawsze tak jest, a w niektórych przypadkach obywatele protestowali przeciwko wpływowi polityki zagranicznej, na przykład podczas wojny w Wietnamie, i wpłynęli na nią;
• Polityka zagraniczna jest zazwyczaj mniej nagłośniona przez rząd i zawsze jest otoczona zasłoną tajemnicy, w szczególności w odniesieniu do operacji wojskowych i interwencji;
• Relacje z mediami mogą być mniej dokładne bez zwiększania powszechnego niezadowolenia: praktycznie żaden amerykański obywatel nie może zaprotestować, jeśli media nie podadzą dokładnie liczby ofiar wywołanych amerykańskim atakiem dronów w Jemenie; i
• Jeśli działania rządu naruszają przepisy krajowe, obywatele mają (lub powinni) środki i możliwość dochodzenia odpowiedzialności i odszkodowania. I odwrotnie, ponieważ świat polityki międzynarodowej i prawa międzynarodowego jest bardziej nieprzewidywalny, zapewnienie odpowiedzialności za działania i decyzje podjęte w ramach polityki zagranicznej jest znacznie bardziej złożone.

Proaktywny kontra reaktywny. Polityka zagraniczna często kształtowana jest pod wpływem wydarzeń zewnętrznych i działań innych krajów. Wręcz przeciwnie, polityka wewnętrzna zależy od intencji i agendy szefa państwa, który działa w sposób proaktywny. Silne powiązania między wszystkimi podmiotami międzynarodowymi tworzą splątaną sieć działań i reakcji.

Takie tendencje mogą również prowadzić do impasu, podobnie jak w przypadku zimnej wojny: od lat Stany Zjednoczone i Związek Radziecki walczyły w "przestrzeni" i udoskonalały swój arsenał nuklearny bez inicjowania wojny. Mimo że nie toczyła się żadna oficjalna wojna, te dwie supermoce od dziesięcioleci utrzymują społeczność międzynarodową w ryzach. W sferze polityki zagranicznej każdy ruch ma znaczenie i wymaga reakcji.

I odwrotnie, polityka wewnętrzna reaguje na potrzeby kraju i prośby obywateli, a jednocześnie zależy od tendencji i umiejętności prezydenta / premiera. Polityka wewnętrzna niekoniecznie reaguje na prowokacje, ale raczej dostosowuje się do kontekstu i próbuje kształtować strukturę / bogactwo kraju, którego dotyczy problem.

Poziom tajemnicy. Podczas kampanii wyborczych - w przypadku demokracji - kandydaci muszą ujawniać swoje ogólne programy dotyczące polityki wewnętrznej i zagranicznej. Żadna głowa państwa nie ujawniłaby jednak otwarcie wszystkich implikacji i wyborów związanych z polityką zagraniczną. Podczas gdy obywatele mają prawo poznać intencje swojego przywódcy, rządy starają się ukryć swój międzynarodowy program, aby zmaksymalizować korzyści i zmniejszyć ryzyko. Ponadto, kraje często angażują się w niebezpieczne operacje wojskowe w celu zwalczania międzynarodowych zagrożeń, takich jak grupy terrorystyczne, i takie operacje często muszą pozostać tajne.

Jeśli chodzi o politykę wewnętrzną, kandydaci i głowy państw powinni zachować najwyższy możliwy poziom przejrzystości, aby zachować poparcie i zaufanie wyborców.

streszczenie

Jak widzieliśmy, polityka zagraniczna i polityka wewnętrzna różnią się na wiele istotnych sposobów.

• Mają różne obszary zainteresowania:

1. Polityka zagraniczna jest związana z rolą odgrywaną przez państwo w społeczności międzynarodowej w odniesieniu do innych państw i instytucji międzynarodowych; i
2. Polityka wewnętrzna jest związana ze wszystkimi działaniami i decyzjami podejmowanymi przez rząd w granicach danego kraju.

• Polityka zagraniczna jest objęta zasłoną tajemnicy, że powinien nieobecność w polityce wewnętrznej;
• Polityka zagraniczna reaguje na warunki zewnętrzne i wpływy, podczas gdy polityka wewnętrzna jest bardziej proaktywna;
• Polityka zagraniczna musi uwzględniać dużą liczbę interesariuszy oraz wpływy i interesy zewnętrzne, a polityka wewnętrzna nie; i
• Polityka zagraniczna jest mniej narażona na presję ze strony społeczeństwa niż na politykę wewnętrzną.

Jednak bliższa analiza z łatwością ujawniłaby, że nie zawsze wszystkie wymienione warunki mają zawsze zastosowanie, na przykład:

• Nie wszystkie rządy działają na rzecz własnego kraju i obywateli;
• Nie wszystkie rządy (praktycznie żaden rząd) nie mają przejrzystego programu krajowego;
• Nie wszystkie operacje polityki zagranicznej są utrzymywane w tajemnicy, aby chronić ludność i zapobiegać awariom; i

Nie wszystkie krajowe polityki są przedmiotem presji publicznej.