Długie i krótkie samogłoski

Długość samogłoska jest sposobem mówienia o różnych dźwiękach samogłoskowych, które dana osoba może zrobić, gdy ma do czynienia z pojedynczą literą. Odnosi się do tego, ile czasu zajmuje wypowiedzenie tego dźwięku.

Typową regułą jest to, że długie samogłoski mówią o ich nazwie. W języku angielskim samogłoski są nazwane po jednym z dłuższych dźwięków. W słowie "nut", O jest wymawiane jak jego nazwa i brzmi jak "oh". Oznacza to, że ma długi dźwięk samogłoskowy. Z drugiej strony słowo "nie" ma więcej dźwięku "ah", który jest krótkim O. "O" brzmi dłużej niż "ah", dlatego uważane jest za długie O.

Jednak niektóre litery mają więcej niż dwa dźwięki. Słowo "połączenie" ma cztery litery A, ale tylko dwa z nich są wymawiane w ten sam sposób. Podczas gdy drugi i czwarty mają normalne długie i krótkie dźwięki A, drugi to krótki A, a czwarty to długi A - pierwszy i trzeci mają dźwięk "uh". "Ja" na końcu słowa ma również dźwięk "uh".

Kiedy samogłoska ma więcej niż dwa możliwe dźwięki, warto je porównać, mówiąc, który z nich jest dłuższy. Na przykład, podczas gdy zaokrąglony dźwięk "ah" uważany jest za krótki dźwięk O, jest on dłuższy niż krótki A, który jest płaskim "ah". Określenie, jak długo jeden dźwięk może być słyszalny, może pomóc w ich rozróżnieniu, gdy wyjaśnia się, jak wymawiać samogłoski w słowie pisanym. Jest to szczególnie ważne ze względu na zasady angielskiej wymowy.

Nie ma żadnych zasad, które obowiązywałyby w przypadku każdego pojedynczego słowa, bez wyjątku, w języku angielskim. Po pierwsze, wiele angielskich słów było pierwotnie zapożyczonych. Francuski i łacina stanowiły główny wkład w ten język i wiele słów zostało im odebranych. Problem polega na tym, że języki italskie mają inny sposób wymawiania tego, co piszą, niż germański. Co gorsza jest to, że jest kilka przypadków, w których pisownia słowa została podjęta, ale nie wymowa. Kolejną komplikacją są różne akcenty w języku angielskim. Na przykład Amerykanie prawdopodobnie wymówiliby słowo "can not" z krótkim dźwiękiem A, podczas gdy ktoś, kto mówi po angielsku Received Pronunciation, używałby krótkiego dźwięku O.

Mając to wszystko na uwadze, wymawianie słowa w oparciu o jego pisownię może być trudne. Jedną z bardziej oczywistych zasad jest to, że samogłoska jest długa, gdy na końcu jest cicha E. Podobnie jak powyżej, "not" i "note" mają różne wymowy samogłosek. Jednak E na końcu "notatki" nie jest wymawiane. Jest tam po to, aby pokazać, jak mówi się O. Kiedy na końcu słowa pojawia się milczący E, dobrze jest założyć, że samogłoska tuż przed nim to długa samogłoska.

Podobnie zdarzają się sytuacje, gdy więcej niż jedna samogłoska jest ułożona razem, tak jak w "suficie". Gdy istnieje więcej niż jedna samogłoska razem, jest znacznie bardziej prawdopodobne, że obie z nich łączą się, tworząc długi dźwięk. Wciąż istnieją wyjątki od tego, jak w "nauce". Oba samogłoski są tam wymawiane. Gdy podwójna samogłoska zaczyna się od A lub E, wtedy znacznie częściej wypowiadają swoje imię.

Ogólnie rzecz biorąc, angielski jest mylącym językiem i czasami bardzo trudno dopasować pisownię do wymowy. Z tego powodu długość samogłosek jest określona dla niektórych słów.

Podsumowując, długość samogłosek jest oparta na spodziewanej długości dźwięku samogłoskowego. W języku angielskim wszystkie samogłoski są nazywane długimi dźwiękami, więc długie samogłoski wymawiają ich nazwy. Przez resztę czasu są to dźwięki krótsze, ale mogą obejmować więcej niż jeden krótki dźwięk.