OT i PT
Terapia zajęciowa i fizykoterapia wydają się być tym samym, a ludzie często mylą się z ich znaczeniami. Istnieje jednak kilka bardzo ważnych czynników, które czynią dużą różnicę między tymi dwoma zawodami.
Definicja:
· Terapia OT lub Terapia zajęciowa koncentruje się na umożliwieniu pacjentowi właściwego zrozumienia swoich umiejętności i sposobu, w jaki mogą lepiej zarządzać swoim zdrowiem. Jest to bardzo częsta terapia dla osób cierpiących na uraz fizyczny, który nie pozwala im pracować niezależnie lub normalnie.
· PT, czyli Physical Therapy, koncentruje się na udzieleniu pacjentowi rzeczywistego leczenia obrażeń, które mogą mieć, bez względu na to, czy upośledzają one normalne życie, czy nie. Jest to bardziej związane z wyleczeniem urazów pacjenta.
Różnice techniczne:
· OT będzie zaznajomiony z głębszymi aspektami ludzkich umiejętności, które wiążą się z jego zdolnością radzenia sobie z obecną sytuacją i tym, jak mogą osiągnąć równowagę pomiędzy. Będą również badać środowisko domowe i emocjonalne oraz udzielać wsparcia w tych dziedzinach.
· PT skupi się na obrażeniach i próbach zapobiegania dalszym obrażeniom. Terapeuta musi posiadać rozległą wiedzę na temat anatomii i układu mięśniowo-szkieletowego ciała, aby móc właściwie wykonywać swoją pracę.
Środowisko pracy:
· Terapeuta zajęciowy współpracuje z ośrodkami rehabilitacji, z osobami trwale niepełnosprawnymi oraz potrzebującymi poradnictwa na bieżąco. Zwykle pracują z bardzo wyrafinowanym sprzętem i mogą pomóc w zapewnieniu pacjentowi niezbędnej siły roboczej, aby upewnić się, że odpowiednio się nim zajmują.
· Fizjoterapeuci pracują ze szpitalami i klinikami, które otrzymują pacjentów z urazami z powodu wypadków, a najpowszechniejsze z nich są związane z szyją i rdzeniem kręgowym. Pracują nad przyspieszeniem procesu leczenia, aby dać pacjentowi szybką ulgę.
Mimo że OT i PT wymagają podobnych szkoleń, kluczową różnicą jest to, że OT wymaga więcej szkoleń w zakresie interwencji w zakresie umiejętności ustnych i manualnych, podczas gdy PT wymaga więcej treningu posturalnego i treningu motorycznego. Aby rozpocząć praktykowanie któregokolwiek z nich, terapeuta powinien otrzymać stopień licencjata lub magistra w swoich dziedzinach.
Dodatkowo, często widuje się, że OT pomaga pacjentowi przezwyciężyć urazy w ten czy inny sposób i że PT stara się pomóc pacjentowi zrozumieć przyczyny tego urazu i jak sobie z nimi poradzić za pomocą edukacji. Są przypadki, w których zarówno OT, jak i PT współpracują ze sobą, aby pomóc pacjentowi w ciężkich warunkach urazowych.
Streszczenie:
1. OT jest zaprojektowany jako narzędzie pomagające tym, którzy potrzebują porad, jak dbać o siebie.
2. PT został zaprojektowany jako narzędzie pomagające w szybszym gojeniu się ran.
3. OT jest praktykowany w ośrodkach rehabilitacyjnych, a PT odbywa się w szpitalach i klinikach.
4. Chociaż oba są różne, mogą czasami się uzupełniać.
