Niepokój i dwubiegunowy
Ludzie czasami zadają pytanie: "Jak opisujesz lęk obecny w zaburzeniu dwubiegunowym?" Ma sens? Jeśli nie, to dlatego, że lęk może być zarówno objawem, jak i chorobą samą w sobie.
Powyższe pytanie opisuje lęk jako objaw zaburzenia dwubiegunowego. Jako objaw może przybrać formę pobudzenia. Można to wyraźnie przejawiać za pomocą innych fizycznych postaci, takich jak sposób, w jaki pacjenci z zaburzeniami dwubiegunowymi czasami wybierają swoje własne paznokcie lub zwykłą naturę braku możliwości usiedzenia w miejscu. Jednak czasami niepokój w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym może mieć charakter czysto wewnętrzny. Jest to prawdopodobnie bardziej niebezpieczna manifestacja niepokoju w zaburzeniu, ponieważ nie ma innych sposobów kierowania emocjami lub odczuwania. To tak, jakby pacjent miał eksplodować z powodu ciężaru odczuwanego niepokoju.
W chorobie dwubiegunowej istnieją dwa końce biegunów. To albo pacjent staje się maniakalny, albo pacjent staje się depresyjny. Ale to, co sprawia, że zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest skomplikowane, to czas, w którym można określić, kiedy dana osoba jest maniakalna lub depresyjna. W kilku przypadkach pacjent może być jednym i drugim, a zatem nazywany maniakalno-depresyjnym.
Gdy lęk rozpoczyna się w fazie maniakalnej choroby afektywnej dwubiegunowej, pacjent może czuć się bardziej rozdrażniony niż zwykle. Wadą jest to, że ma dużo energii, aby zaoszczędzić, aby przeciwdziałać drażliwości, a tym samym może angażować się w działania, które jego zdaniem powstrzymają drażliwość, taką jak picie alkoholu. Alkohol może jednak tymczasowo zahamować objawy. To dlatego pacjenci cierpiący na manię wydają się na nich polegać. Ale gdy alkohol się zużywa, symptom zaczyna się ponownie pojawiać, jeśli nie o wiele gorzej. W końcu wszystko sprowadzi się do cyklu zatrucia.
Gdy lęk rozpoczyna się w stadium depresyjnym, pacjenta należy monitorować 24 godziny na dobę. Jest to czas, w którym próby samobójcze odnoszą największy sukces. Kiedy już czuje, że nie ma nadziei i nadal odczuwa niepokój, bez względu na to, jaka interwencja zostanie podjęta, może pomyśleć, że nie ma innego wyjścia, niż po prostu odebrać sobie życie.
Lęk może również być chorobą per se. Jeśli objawy lękowe oddziałują na osobę, która już ją odczuwała i utrzymuje się ona przez co najmniej pół roku, to może doświadczać między innymi określonych zaburzeń lękowych, takich jak fobia społeczna, specyficzna fobia i zespół stresu pourazowego (PTSD).
1. Lęk może być sam w sobie symptomem i chorobą.
2. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest poważnym stanem psychicznym.
