Autonomia i suwerenność: Definiowanie prawa do samorządu
Mapa przedstawiająca flagi świata
Autonomia kontra suwerenność: Definiowanie prawa do samorządu Kiedy otworzymy tezaurus, by znaleźć synonimy "wolności", niewątpliwie natkniemy się na słowa "autonomia" i "suwerenność". (Jeśli czujesz potrzebę, sprawdź teraz swój tezaurus.) Zaczekam. na poziomie powierzchni, te dwa pojęcia wydają się porównywalne. Oboje celebrują wolną wolę i stają się stronnikami władzy autorytarnej. Jednak te dwa słowa nie są doskonałymi odpowiednikami. Autonomia wskazuje na istnienie władzy centralnej. Autonomia jest przyznawana mniejszej jednostce przez jakiś wyższy autorytet. Na przykład Puerto Rico jest uważane za autonomiczne terytorium USA, co oznacza, że państwo może swobodnie realizować swoją własną wersję samorządu, ale robi to pod nadzorem rządu federalnego Stanów Zjednoczonych Ameryki. Chociaż autonomia niesie za sobą pewną swobodę w zakresie samowyzwolenia, wolność jest wynikiem zjawiska spływania, w którym władza jest uzyskiwana w większej, bardziej autorytatywnej jednostce.
Suwerenność ma odwrotny związek z władzą w porównaniu do autonomii. Zamiast suwerenności od władzy centralnej, suwerenność jest centralnym autorytetem. Suwerenność określa kontrolę kraju nad jego geopolityczną przestrzenią. Termin ten niesie ze sobą także smagnięcie imperializmu. Według słów pierwszego tureckiego prezydenta Mustafy Kemala Ataturka, "suwerenność nie jest dana, jest brana". Zazwyczaj potężna jednostka polityczna posiada suwerenność nad konkretną mniejszą jednostką polityczną lub terytorium. Wracając do przykładu z Puerto Rico, rząd Stanów Zjednoczonych posiada suwerenność nad tym terytorium bez osobowości prawnej. W wielkim układzie stosunków międzynarodowych suwerenne państwo jest ostateczną jednostką polityczną. Narody Zjednoczone określają suwerenny naród jako ten, który całkowicie kontroluje sprawy - bez zewnętrznych wtrętów - w swoich granicach. Definicja jest niejasna i zwykle otwarta na dyskusję wśród obecnych członków. Jednak wspólną cechą tych krajów, które są wyróżnione jako suwerenne, jest spójna samowystarczalność, która nie wymaga wsparcia finansowego większej jednostki politycznej. (To prawda, że jest to dyskusyjne także dla takich krajów, jak Korea Północna czy Kuba, które od dawna są uzależnione od większych państw komunistyczno-socjalistycznych, takich jak Chiny i Wenezuela). Użycie terminu "autonomia" zwykle odnosi się do regionów lub terytoriów zamieszkałych przez ludność, która chce uzyskać swoją niezależność od większych władz centralnych. Quebec jest doskonałym przykładem podmiotu politycznego dążącego do uznania siebie za autonomiczną prowincję. Francuskojęzyczny Quebecoise reprezentuje ruch polityczny dążący do uzyskania większej autonomii od kanadyjskiego rządu federalnego, będąc jednocześnie częścią federacji prowincji. Czasami autonomiczne strefy powstają w granicach suwerennego narodu. Zazwyczaj strefy te zawierają mniejszość etniczną, która uważa się za niezależną od większego państwa narodowego. Chiny ustanowiły takie strefy dla terytoriów takich jak Tybet i Mongolia Wewnętrzna. Chociaż w tych strefach istnieją ruchy niepodległościowe, aby uzyskać całkowitą niezależność od Komunistycznej Partii Chin, te autonomiczne terytoria otrzymują własny lokalny rząd i prawa ustawodawcze. Niezależnie jednak od przyznanej autonomii Chińska Republika Ludowa nadal posiada suwerenność nad strefami. Podobne strefy autonomiczne można znaleźć w Rosji, Nowej Zelandii i Indiach. Na ruchomej skali czystej wolności autonomia znajduje się poniżej suwerenności. Różnice mają charakter czysto techniczny i retoryczny. Kwestia, gdzie zaczyna się autonomia i gdzie zaczyna się suwerenność, najlepiej odpowiada temu, kto jest "ostatecznym arbitrem" - czyli kto ma władzę, by podjąć ostateczną decyzję lub uchylić decyzje innych. Jeśli ta moc nie jest ci przypisana, prawdopodobnie nie jesteś uważany za suwerena. Wg Jay Stooksberry
