DHCP i BOOTP
Wiele osób zna już dość dobrze protokół DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol), ponieważ jest on bardzo powszechny w wielu sieciach, zarówno firmowych, jak i domowych. Wielu ludzi nie wie, że protokół DHCP został zaprojektowany jako następca starszego protokołu Bootstrap, częściej określany jako BOOTP w celu dostosowania do zmieniających się potrzeb branży.
Protokół BOOTP został zaprojektowany w celu zapewnienia adresu IP podczas procesu ładowania początkowego lub podczas uruchamiania komputera. Protokół BOOTP może również wskazywać klientowi położenie pliku obrazu zawierającego system operacyjny, który może być używany przez cienkie klienty lub komputery bezdyskowe.
DHCP koncentruje się na dostarczaniu adresów IP komputerom, które mogą być relokowane dość często. W przeciwieństwie do BOOTP, który musi komunikować się z klientem podczas ładowania początkowego, DHCP może komunikować się z klientem po załadowaniu systemu operacyjnego. Ułatwia to użytkownikom prawidłowe uruchamianie komputerów bez konieczności ponownego uruchamiania komputera przez cały czas. Ponowne uruchomienie jest konieczne dla BOOTP, ponieważ jest to jedyny środek, który umożliwia odnowienie dzierżawy, która została mu przypisana.
Długość domyślnego czasu dzierżawy odzwierciedla również cel obu protokołów. Protokół BOOTP nie przewiduje częstego przenoszenia komputerów podłączonych do sieci. Zapewnia to długą, 30-dniową domyślną dzierżawę adresu IP dla każdego komputera. Protokół DHCP wymaga, aby dzierżawy wygasały dość szybko lub może zabraknąć adresów IP w celu udostępnienia nowym komputerom. Zapewnia to krótszy domyślny czas dzierżawy wynoszący 8 dni.
Udowodniono, że protokół DHCP jest o wiele lepszy od BOOTP. Jedynym powodem, dla którego ludzie mogą zdecydować się na używanie BOOTP, jest sytuacja, gdy mamy do czynienia z bezdyskowymi systemami komputerowymi, które muszą zlokalizować swój plik obrazu.
Streszczenie: 1. Protokół DHCP został zaprojektowany w celu zastąpienia starszego BOOTP 2. Protokół BOOTP może zapewniać adres IP tylko komputerowi podczas rozruchu, a protokół DHCP może zapewniać adres IP, gdy system operacyjny jest już załadowany 3. DHCP jest używany przede wszystkim do bezproblemowego dostarczania adresów IP komputerom, podczas gdy BOOTP służy do konfigurowania i uruchamiania komputerów bezdyskowych lub cienkich klientów 4. BOOTP ma 30 dni dzierżawy adresu IP jako domyślny, podczas gdy DHCP ustawia tylko 8 jako domyślne 5. DHCP może automatycznie ponownie powiązać lub odnowić swoje dzierżawy, podczas gdy BOOTP wymaga ponownego uruchomienia systemu
