Tungsten and Titanium
Wolfram
Nomenklatura, pochodzenie i odkrycie
Wolfram pochodzi od języka szwedzkiego tung sten lub "ciężki kamień". Jest reprezentowany przez symbol W, znany jako Wolfram w wielu krajach europejskich. Pochodzi z języka niemieckiego z powodu "wilczej pianki", ponieważ dawni górnicy odkryli, że minerał, który nazywali wolframitem, obniżył wydajność cyny, gdy był obecny w rudach cyny, więc wydawało się, że zużywa cynę jak wilk pożerający owce. [ja]
W 1779 Peter Woulfe zbadał sheelit ze Szwecji i odkrył, że zawiera on nowy metal. Dwa lata później Carl Wilhelm Scheele zredukował kwas wolframowy z tego minerału i wyizolował kwaśny biały tlenek. Następne dwa lata później Juan i Fausto Elhuyar w Vergara w Hiszpanii wyizolowali ten sam tlenek metalu z identycznego kwasu zredukowanego z wolframitu. Ogrzali tlenek metalu węglem, redukując go do metalu wolframu.
Fizyczne i chemiczne właściwości
Wolfram jest błyszczącym, srebrzystobiałym metalem i ma liczbę atomową 74 na układzie okresowym pierwiastków i standardową masę atomową (Ar) 183,84. [ii]
Ma najwyższą temperaturę topnienia wszystkich pierwiastków, bardzo wysoką gęstość i jest bardzo twardy i stabilny. Ma najniższe ciśnienie pary, najniższy współczynnik rozszerzalności cieplnej i najwyższą wytrzymałość na rozciąganie wszystkich metali. Właściwości te wynikają z silnych wiązań kowalencyjnych między atomami wolframu tworzonymi przez elektrony 5d. Atomy tworzą skupioną na ciele sześcienną strukturę krystaliczną.
Wolfram jest także przewodzący, względnie chemicznie obojętny, hipoalergiczny i posiada właściwości ekranujące promieniowanie. Najczystsza forma wolframu jest łatwo plastyczna i działa poprzez kucie, wytłaczanie, ciągnienie i spiekanie. Wytłaczanie i ciągnienie pociąga za sobą popychanie i ciągnięcie, odpowiednio, gorącego wolframu przez "matrycę" (forma), zaś spiekanie polega na mieszaniu proszku wolframu z innymi sproszkowanymi metalami w celu wytworzenia stopu.
Zastosowania komercyjne
Stopy wolframu są wyjątkowo twarde, jak na przykład węglik wolframu, który jest łączony z ceramiką w celu utworzenia "stali szybkotnącej" - służy do wykonywania wierteł, noży i narzędzi do cięcia, piłowania i frezowania. Są one wykorzystywane w przemyśle metalowym, wydobywczym, drzewnym, budownictwie i przemyśle naftowym i stanowią 60% zużycia wolframu na rynku.
Wolfram jest używany w elementach grzejnych i piecach wysokotemperaturowych. Występuje również w statecznikach w ogonach samolotów, kilach jachtów i samochodach wyścigowych, a także w ciężarach i amunicji.
Wolframiany wapnia i magnezu były kiedyś powszechnie stosowane w przypadku żarówek w tradycyjnych żarówkach, ale uważane są za nieefektywne energetycznie. Stop wolframu stosuje się jednak w obwodach nadprzewodzących o niskiej temperaturze.
Wolframaty krystaliczne są stosowane w fizyce jądrowej i medycynie nuklearnej, lampach rentgenowskich i lampach katodowych, elektrodach do spawania łukowego i mikroskopach elektronowych. Trójtlenek wolframu stosuje się w katalizatorach, takich jak stosowany w elektrowniach zasilanych węglem. Inne sole wolframu są używane w przemyśle chemicznym i garbarstwie.
Niektóre stopy są używane jako biżuteria, podczas gdy jedna znana jest z tworzenia magnesów trwałych, a niektóre superstopy są stosowane jako odporne na zużycie powłoki.
Wolfram jest najcięższym metalem, który pełni rolę biologiczną, ale tylko w bakteriach i archeonach. Jest stosowany przez enzym, który redukuje kwasy karboksylowe do aldehydów. [iii]
Tytan
Nomenklatura, pochodzenie i odkrycie
Tytan pochodzi od słowa "Tytani", synów bogini Ziemi w mitologii greckiej. Wielebny William Gregor, geolog-amator, zauważył, że czarny piasek w strumieniu w Kornwalii, 1791, został przyciągnięty do magnesu. Przeanalizował go i dowiedział się, że piasek zawiera tlenek żelaza (wyjaśniający magnetyzm), a także minerał znany jako menachanit, który wydedukował z nieznanego tlenku białego metalu. To zgłosił do Królewskiego Towarzystwa Geologicznego w Kornwalii.
W 1795 r. Pruski naukowiec Martin Heinrich Klaproth z Boinik zbadał czerwoną rudę znaną jako Schörl z Węgier i nazwał ją pierwiastkiem nieznanego tlenku, który zawiera - tytanu. Potwierdził również obecność tytanu w menachanicie.
Związek TiO2 to minerał znany jako rutylu. Tytan występuje również w minerałach ilmenitów i sphene, znajdujących się głównie w skałach magmowych i osadach pochodzących z nich, ale są one również rozprowadzane w całej litosferze Ziemi.
Czysty tytan został po raz pierwszy wyprodukowany przez Matthew A. Huntera w 1910 roku w Instytucie Politechnicznym w Rensselaer poprzez ogrzewanie czterochlorku tytanu (wytwarzanego przez ogrzewanie dwutlenku tytanu za pomocą chloru lub siarki) i metalu sodowego w procesie znanym obecnie jako proces Huntera. William Justin Kroll następnie zredukował tetrachlorek tytanu za pomocą wapnia w 1932 r., A następnie udoskonalił proces za pomocą magnezu i sodu. Pozwoliło to na użycie tytanu poza laboratorium, a obecnie znany obecnie proces Kroll jest nadal stosowany komercyjnie.
Tytan o bardzo wysokiej czystości został wyprodukowany w niewielkich ilościach przez Anton Eduarda van Arkela i Jana Hendrika de Boera w procesie jodkowym lub kryształkowym w 1925 r. Przez reakcję tytanu z jodem i oddzielenie oparów uformowanych na gorącym filamencie. [Iv]
Właściwości fizyczne i chemiczne
Tytan jest twardym, błyszczącym, srebrzystobiałym metalem reprezentowanym przez symbol Ti na układzie okresowym. Ma liczbę atomową 22 i standardową masę atomową (Ar) 47,867.Atomy tworzą sześciokątną, szczelnie zamkniętą strukturę krystaliczną, która powoduje, że metal jest tak wytrzymały jak stal, ale o wiele mniej gęsty. W rzeczywistości tytan ma najwyższy stosunek wytrzymałości do gęstości wszystkich metali.
Tytan jest plastyczny w środowisku beztlenowym i może wytrzymać ekstremalne temperatury ze względu na jego stosunkowo wysoką temperaturę topnienia. Jest niemagnetyczny i ma niską przewodność elektryczną i cieplną.
Metal jest odporny na korozję w wodzie morskiej, kwaśnej i chlorem, a także dobry reflektor promieniowania podczerwonego. Jako fotokatalizator uwalnia elektrony w obecności światła, które reagują z cząsteczkami tworząc wolne rodniki, które zabijają bakterie. [v]
Tytan dobrze łączy się z kością i jest nietoksyczny, chociaż drobny dwutlenek tytanu jest podejrzanym czynnikiem rakotwórczym. Cyrkon, najczęstszy izotop tytanu, ma wiele różnych właściwości chemicznych i fizycznych.
Zastosowania komercyjne
Tytan jest najczęściej stosowany w postaci dwutlenku tytanu, który jest głównym składnikiem jasnego białego pigmentu występującego w farbach, tworzywach sztucznych, emalii, papierze, pastach do zębów i dodatku do żywności E171, który wybiela słodycze, sery i lukry. Związki tytanu są składnikiem filtrów przeciwsłonecznych i zasłon dymnych, są stosowane w pirotechnice i poprawiają widoczność w obserwatoriach słonecznych. [vi]
Tytan jest również stosowany w przemyśle chemicznym i petrochemicznym oraz w rozwoju akumulatorów litowych. Pewne związki tytanu tworzą składniki katalizatora, na przykład stosowane do wytwarzania polipropylenu.
Tytan znany jest z zastosowania w sportowym sprzęcie, takim jak rakiety tenisowe, kije golfowe i ramy rowerowe oraz sprzęt elektroniczny, taki jak telefony komórkowe i laptopy. Jego zastosowania chirurgiczne obejmują zastosowanie w implantach ortopedycznych i protezach medycznych.
W przypadku stopów aluminium, molibdenu, żelaza lub wanadu tytan stosuje się do powlekania narzędzi skrawających i powłok ochronnych, a nawet w biżuterii lub jako wykończenie dekoracyjne. TiO2 powłoki na szklanych lub płytkowych powierzchniach mogą zmniejszać infekcje w szpitalach, zapobiegać parowaniu lusterek bocznych w pojazdach mechanicznych i zmniejszać gromadzenie się brudu na budynkach, chodnikach i drogach.
Tytan stanowi ważną część konstrukcji narażonych na działanie wody morskiej, takich jak instalacje do odsalania, kadłuby statków i okrętów podwodnych oraz wały śrubowe, a także rury skraplacza elektrowni. Inne zastosowania obejmują wytwarzanie komponentów dla przemysłu lotniczego i transportu oraz wojska, takich jak samoloty, statki kosmiczne, pociski, poszycie zbroi, silniki i układy hydrauliczne. Prowadzone są badania mające na celu określenie przydatności tytanu jako materiału do składowania odpadów jądrowych. iv
Najważniejsze różnice między wolframem i tytanem
- Wolfram pochodzi ze scheelitu minerałów i wolframitu. Tytan znajduje się w minerałach ilmenitu, rutylu i sphene.
- Wolfram jest produkowany przez redukcję kwasu wolframowego z minerału, izolowanie tlenku metalu i redukowanie go do metalu poprzez ogrzewanie węglem. Tytan wytwarza się przez tworzenie tetrachlorku tytanu w procesach chlorkowych lub siarczanowych i ogrzewanie go magnezem i sodem.
- Wolfram jest liczbą 74 na układzie okresowym, o względnej wadze atomowej 84. Tytan ma numer 22, przy względnej masie atomowej 47,867.
- Atomy wolframu tworzą skoncentrowaną na ciele sześcienną strukturę krystaliczną. Atomy tytanu tworzą sześciokątną, szczelnie zamkniętą strukturę krystaliczną.
- Wolfram jest niezwykle silny, twardy i gęsty. Tytan jest bardzo mocny i twardy i ma znacznie niższą gęstość.
- Wolfram jest lekko magnetyczny i lekko przewodzący elektryczność. Tytan jest niemagnetyczny i mniej elektrycznie przewodzący.
- Wolfram nie jest tak odporny na korozję w słonej wodzie jak tytan i nie jest fotokatalizatorem takim jak tytan.
- Wolfram ma biologiczną rolę, ale tytan nie.
- Wolfram jest plastyczny w swojej najczystszej postaci. Tytan jest ciągliwy w środowisku beztlenowym.
Wolfram stosowany jest w elementach grzejnych, obciążnikach, niskoprądowych obwodach nadprzewodzących i ma zastosowanie w fizyce jądrowej i urządzeniach emitujących elektrony. Tytan jest stosowany w białych pigmentach, sprzęcie sportowym, implantach chirurgicznych i konstrukcjach morskich.
