Pamięć wirtualna i pamięć podręczna
Odpowiedzią na to jest bardzo inteligentna procedura zarządzania pamięcią. Umieszczając niektóre części, które powinny znajdować się w pamięci wewnątrz twardego dysku, mogą zwiększyć pojemność pamięci komputera poza to, co jest zainstalowane; nazywa się to pamięcią wirtualną. Załóżmy, że Twój komputer ma tylko 1 GB pamięci i uruchamiasz kilka programów, których całkowite zużycie pamięci wynosi około 1,5 GB. Bez pamięci wirtualnej nie wolno ci tego robić. Ale w przypadku pamięci wirtualnej system operacyjny przypisuje część dysku twardego jako część pamięci i przechowuje tam dane. W powyższym przykładzie powiedzmy, że pamięć wirtualna ma także 1 GB. 1 GB pamięci rzeczywistej + 1 GB pamięci wirtualnej = 2 GB pamięci systemowej. W ten sposób, mimo że Twoja pamięć jest ograniczona, nadal możesz korzystać z aplikacji obsługujących pamięć.
Wadą pamięci wirtualnej jest jednak wada. Odczyt danych z twardego dysku jest znacznie wolniejszy niż odczyt z pamięci. Im więcej informacji jest przechowywanych na dysku twardym, tym wolniej system staje się wolniejszy.
Z drugiej strony pamięć podręczna nie zwiększa ilości dostępnej pamięci, a jedynie zmniejsza czas potrzebny na dostęp do danych. Abyś mógł łatwo zrozumieć tę koncepcję, załóżmy, że procesor to student robiący raport. Kiedy potrzebuje danych, idzie do półki z książkami (półka z książkami to wspomnienie, a książki są danymi) i wyjmuje książkę i przynosi ją z powrotem na krzesło. Czyta go, a następnie zwraca go na półkę, zanim przejdzie dalej do raportu. Jeśli byłbyś studentem, byłoby naprawdę czasochłonne, gdybyś musiał wstać i zdobyć książkę za każdym razem, gdy potrzebujesz trochę danych. Praktycznie student dostałby kilka książek z półki na książki i umieścił je na stole. Tak więc, jeśli potrzebuje informacji zawartych w książce, którą ostatnio wykorzystał, jest w zasięgu ręki i nie musi stać i chodzić, aby ją zdobyć.
W tej metaforze tabela jest naszą pamięcią podręczną. Ilekroć procesor wykorzystuje dane, umieszcza najnowsze dane, które wykorzystywał w pamięci podręcznej, aby uzyskać szybki dostęp w razie potrzeby. Pamięć podręczna jest jednak bardzo ograniczona, podobnie jak tabela o ograniczonej przestrzeni, więc dane, do których nie dostęp był najdłużej, są zwracane do pamięci w celu zwolnienia pamięci podręcznej dla nowszych danych.
