Differnece między Przyczynami i Cure of Trade Cycle - Keynesian and Hayekian Views
Wprowadzenie
Debata między dwoma współczesnymi naukowcami ekonomii XX wieku, mianowicie Johnem Maynardem Keynesem z Anglii i Friedrichem Hayekiem z Austrii, protagonistą z frakcji laissez-faire, w odniesieniu do przyczyn i środków zaradczych w handlu, pozostaje jednym z ostrych sporów ze strony ich zwolenników. przez ostatnie osiem dziesięcioleci i nadal jest uznawana za makroekonomiczną dyskusję na temat stulecia. Debata zapoczątkowała wielka depresja lat trzydziestych, która skłoniła dwóch ekonomistów do odkrycia przyczyn cyklu koniunkturalnego i skonstruowania ich propagowanych działań, które prawdopodobnie zatrzymałyby wahania w gospodarce, powstrzymałyby zamęt i postawić gospodarkę na wyższym poziomie.
Artykuł ten jest próbą porównawczego badania percepcji Keynesa i Hayeka na temat przyczyn cyklicznych fluktuacji, w szczególności dlaczego załamuje się gospodarka, a także, w jaki sposób obniżająca się stopa może spowodować brak zatrudnienia, niski poziom inwestycji i produkcji oraz dochodów. być ustalone, a gospodarka może znaleźć się na ścieżce rozwoju poprzez środki fiskalne lub środki pieniężne ze strony rządu.
Teoria Keynesa
Przyczyny
Jeszcze przed swoim głównym dziełem "Ogólna teoria dochodu, zatrudnienia i pieniędzy" w 1936 r. Lord Keynes wyraził swoje poglądy na temat przyczyn i środków zaradczych cyklu koniunkturalnego w swojej mniej znanej książce "Traktuj o pieniądzach" w 1930 r. Niemniej jednak Ogólna teoria Keynesa, oprócz wyjaśnienia, co determinuje w dowolnym momencie dominujący poziom dochodów, produkcji i zatrudnienia, zawiera również wyjaśnienie cyklu koniunkturalnego, jako cykle koniunkturalne to nic innego jak rytmiczne fluktuacje w ogólnych poziomach dochodów, produkcji i zatrudnienia.
Warto jednak zauważyć, że ogólna teoria Keynesa nie jest teorią cyklu koniunkturalnego. Raczej jest to więcej niż jednocześnie teoria cyklu koniunkturalnego. To coś więcej niż teoria cyklu koniunkturalnego, ponieważ daje ogólne wyjaśnienie, że poziom zatrudnienia jest zupełnie niezależny od zmiennego charakteru zmian w zatrudnieniu, i jest to mniej niż kompletna teoria cyklu koniunkturalnego, ponieważ nie daje ona szczegółowego rachunku różne etapy cykli handlowych, a także nie analizuje dokładnie danych empirycznych dotyczących fluktuacji biznesowych, czego można by się było spodziewać po kompletnej teorii cyklu koniunkturalnego.
Według Keynesa, główną przyczyną cykli handlowych lub wahań koniunktury są wahania stopy inwestycji, które ponownie spowodowane są fluktuacjami w marginalna efektywność kapitału . Stopa oprocentowania, inna determinanta inwestycji, nie jest wysoce podatna na wahania i pozostaje bardziej lub mniej stabilna. Nie odgrywa żadnej istotnej roli w cyklicznych wahaniach w biznesie. Należy jednak zauważyć, że czasami wzmacnia, a nawet uzupełnia główny czynnik, tj. Marginalną efektywność kapitału (MEC). Termin został ukuty przez Keynesa w znaczeniu oczekiwanej stopy zysku z nowej inwestycji. Tak więc Keynes twierdzi, że to zmiana w oczekiwaniu na stopę zysku z nowych inwestycji powoduje wahania w działalności gospodarczej.
Fluktuacja MEC lub oczekiwana stopa zysku ma miejsce z dwóch powodów, a mianowicie: (i) zmian perspektywicznych zysków z dóbr kapitałowych oraz (ii) zmian w kosztach dostawy dóbr inwestycyjnych. Wahania w kosztach dostaw dóbr inwestycyjnych mają charakter wtórny i uzupełniają zmiany przyszłego uzysku dóbr inwestycyjnych (inwestycji). Perspektywa zwrotu dóbr kapitałowych powoduje, że MEC jest niestabilny, a nawet podlega gwałtownym wahaniom. Wraz z końcem boomu i spadkiem ekonomicznym, przyszłe zyski i MEC spadają z powodu rosnącej obfitości dóbr kapitałowych. Jest to obiektywny fakt, który powoduje falę pesymistycznych oczekiwań, co jest faktem psychologicznym. Ten pesymizm jeszcze bardziej obniża przyszłe zyski, aw zamian MEC. W ten sposób ruch krzywej aktywności gospodarczej w dół tłumaczy się spadkiem MEC. W wyniku spadku inwestycji MEC spada również, co z kolei zmniejsza poziom dochodów. Efekt mnożnika zostaje wprowadzony. Dany spadek inwestycji znajduje odzwierciedlenie w ponadprzeciętnym spadku poziomu dochodów. Ponieważ dochód spada gwałtownie, obniża również poziom zatrudnienia. Faza wzrostu, tj. Recesja do odzyskania cyklu handlowego, może być dobrze rozumiana za pomocą tej samej logiki z zastosowaniem odwrotnym. Przełom cyklu jest wywołany przez ożywienie MEC. Część cyklu między górnym punktem zwrotnym a dolnym punktem zwrotnym jest uwarunkowana dwoma czynnikami, a mianowicie;
a) Czas wymagany do całkowitego zużycia zapasów kapitału. b) Czas potrzebny na pochłonięcie nadwyżki zapasów wyrobów gotowych pozostałych po okresie hossy. Z powyższych dwóch powodów odczuwalny byłby niedobór dóbr kapitałowych. Zwiększyłoby to MEC i przyszłe zyski. Nastąpiłaby wszechstronna atmosfera optymizmu, która skłoniłaby przedsiębiorców do podejmowania dalszych inwestycji. Efekt mnożnikowy działałby w kierunku dodatnim, tj. Biorąc pod uwagę wzrost inwestycji dałby więcej niż proporcjonalny wzrost dochodów. To spowoduje, że silnik ekonomiczny ruszy w górę, a boom w końcu ruszy. Zaradzić Keynes uważa, że obniżenie cyklu handlowego ma miejsce, ponieważ faktyczna inwestycja spada poniżej poziomu oszczędności. W czasie kurczących się prywatnych inwestycji rząd powinien dostosować nakłady kapitałowe państwa i organów publicznych, aby pasowały do spadających prywatnych inwestycji. W ten sposób nierównowaga w oszczędzaniu i inwestycjach zostanie zlikwidowana, a gospodarka pozostanie stabilna. W czasie kryzysu deficyt w inwestycjach musi zostać zwiększony przez wzrost inwestycji sektora publicznego i publicznego, a wraz z postępem naprawy i wzrostem inwestycji prywatnych, rząd powinien rozsądnie ograniczyć wydatki. Po stronie dochodów, podczas depresji, rząd musi obniżyć stopy procentowe i podatki, i odwrotnie, aby to zrobić podczas odzyskiwania. Innymi słowy, rząd powinien przygotować deficyt budżetowy podczas depresji i nadwyżki budżetowej w czasie odbudowy. Tak więc, zdaniem Keynesa, polityka fiskalna, znana również jako antycykliczne zarządzanie finansami publicznymi, może być realizowana zarówno poprzez metodę wydatków, jak i metodę dochodową. Wśród tych dwóch metod wydatkowania jest bardziej efektywna, ponieważ metoda dochodowa pozostawia cały teren prywatnym inwestorom, którzy mogą nie być w stanie sfinansować inwestycji w najbardziej pożądane kanały. Jednak połączenie dwóch może dać najlepszy wynik. Teoria Hayeka Przyczyny Powieść Laureat i członek KLSE, Friedrich A. Hayek, uważa, że boom jest wynikiem nadmiernych inwestycji i postrzegania depresji jako koniecznej korekty nierównowagi wywołanej przez boom. Inwestycje w czasie boomu stają się nadmierne, co znajduje odzwierciedlenie w szybszej ekspansji dóbr kapitałowych w porównaniu do dóbr konsumpcyjnych w trakcie dynamicznego wzrostu cyklu handlowego. W czasie kryzysu, w miarę kurczenia się inwestycji, branże dóbr kapitałowych cierpią bardziej niż gałęzie przemysłu dóbr konsumpcyjnych. Chociaż Hayek nie uważa cyklu handlowego za zjawisko czysto monetarne, to jednak przypisuje dysproporcje między stopą wzrostu sektorów dóbr kapitałowych i przemysłu dóbr konsumpcyjnych elastycznością systemu bankowego. Pieniężna teoria monetarna Hayeka opiera się na Wicksell ukierunkowanym rozróżnieniu między naturalną stopą procentową a rynkową stopą procentową. Naturalną stopą procentową jest stopa, przy której popyt na fundusz dla osób samotnych jest równy podaży dobrowolnych oszczędności, z drugiej strony rynkowa stopa procentowa jest stopą dominującą na rynku i zdeterminowaną przez równość popytu i podaży pieniądza. Hayek mówi, że dopóki naturalna stopa procentowa jest równa rynkowej stopie procentowej, gospodarka pozostaje w równowadze. Kiedy rynkowa stopa procentowa spada poniżej naturalnej stopy, gospodarka jest świadkiem dobrobytu. Wzrost możliwości inwestycyjnych jest wspierany przez niższą stopę procentową, a producenci są zachęcani do przyjmowania coraz bardziej zaokrąglonych metod produkcji, a zatem, ponieważ pełne zatrudnienie istnieje, zasoby są w coraz większym stopniu przenoszone z przemysłów dóbr konsumpcyjnych do bogów kapitału za pomocą przymusowego oszczędzania. Przymusowe oszczędzanie wynika z ograniczenia konsumpcji dóbr konsumpcyjnych z powodu spadku produkcji i wynikającego z tego wzrostu ceny. To wymuszone oszczędzanie zostaje przekształcone w produkcję dóbr kapitałowych. Konkurencja między czynnikami produkcji zwiększa ich cenę. W ten sposób dochodzi do nadprodukcji monetarnej czynników wytwórczych, a gospodarka przeżywa wszechstronny dobrobyt i boom. Ale boom nie istnieje dla lang. Wzrost kosztów czynników obniża zyski przemysłu dóbr kapitałowych, a producenci zniechęcają się do inwestowania więcej. W rezultacie spada naturalna stopa procentowa, a banki stosują przerwę w wypłacie kredytu. Wzrost kosztów czynników produkcji zmniejsza zysk, a popyt na fundusze samotne przez producentów spada, a tym samym rośnie rynkowa stopa procentowa. Ustawia to obniżenie cyklu, w którym produkcja i zatrudnienie spadają iw końcu dochodzi do załamania. Zaradzić Hayek, będąc silnym pro laissez-faire, uważa, że depresja zachodzi w bankach pompujących świeżą podaż pieniądza, ponieważ niewykorzystane pieniądze spiętrzają się z bankami. Rynkowa stopa procentowa spada, a producenci są zachęcani do inwestowania. Atmosfera optymizmu ponownie pojawia się w gospodarce, a gospodarka zaczyna doświadczać powrotu do zdrowia i zaczyna się cykl koniunkturalny, który kończy się boomem. streszczenie (ja) Keynes zalecał środki fiskalne w celu zwalczania cyklu koniunkturalnego, podczas gdy Hayek opowiadał się za środkiem pieniężnym. (ii) Do lat 70. XX wieku dominującą wśród globalnej wspólnoty ekonomicznej była rekomendacja Keynesa o pozytywnej roli rządu jako podmiotu gospodarczego, zwłaszcza w czasach kryzysu gospodarczego. Od 1970 r. Zaczęto uznawać silną ideologię laissez faire Hayeka. (iii) Chociaż Keynes nie był aktywnie na rzecz jakiegokolwiek planowania rządu, uważał, że rząd może odgrywać pozytywną rolę w regulowaniu gospodarki. Hayek wierzył w gospodarkę wolnorynkową, a popyt rynkowy i dynamika podaży pieniądza mogłyby stanowić remedium na cykl koniunkturalny.
