Klasyczny realizm i neorealizm: jak postrzegać świat jako "w połowie pusty" na dwa podobne sposoby
Realizm a Neorealizm
Są dwa rodzaje ludzi na świecie: ci, którzy myślą o tym, jak powinien wyglądać świat i o tym, jak sobie z nim radzić. Ta druga grupa jest powszechnie nazywana "realistami". Realizm jest diametralnie przeciwny romantyzmowi lub idealizmowi; oferuje zimne, kalkulujące obrazy na temat funkcjonowania świata, które często są uważane za pesymistyczne. Z perspektywy stosunków międzynarodowych realizm ukazuje globalną politykę w podobny sposób: równowagę sił kierowaną przez narody, które po prostu starają się osiągnąć swój wąski interes własny. Realizm można właściwie podzielić na dwie podkategorie: klasyczny realizm i neorealizm. Różnice są niewielkie, ale zasługują na dyskusję.
Niccolò Machiavelli jest często nazywany jednym z pierwszych politycznych realizatorów, gdy pisał "Księcia". W swoim traktacie wyjaśnia on proces, w którym książę może utrzymać lub zdobyć władzę polityczną, nawet poprzez moralnie wątpliwe przedsięwzięcia. (Koniec uzasadnia środki w oczach realistów, więc konflikt - nawet gwałtowny - jest nieunikniony.) Dopiero w 1979 roku hegemonię klasycznego realizmu zaniepokoiła książka Kennetha Waltza The Theory of International Politics. Podejście Waltza do realizmu zapożycza się z tradycji klasycznej, ale czyni ją bardziej naukowo stosowaną do współczesności - tworząc neorealistyczną szkołę myślenia.
Siłą napędową obu szkół myślenia jest państwo narodowe. Jest to główna jednostka i aktor polityczny, który bierze pod uwagę każde równanie dla realisty. Każde państwo narodowe jest uważane za jednolity podmiot, którego jedyną misją jest samo-zachowanie - po prostu, każdy kraj jest zainteresowany tylko ochroną. Jak wspomniano wcześniej, konflikt jest nieunikniony z perspektywy realistycznej. Dążenie do samozachowawczości wytwarza "dylemat bezpieczeństwa": gdy państwa budują i rozwijają swoje własne wojsko, aby chronić siebie, wpływają na sąsiednie lub konkurencyjne państwa, aby zrobić to samo, co bezpośrednia reakcja. Rezultatem jest zwykle konflikt, który nie był zamierzony. Zimna wojna najlepiej obejmuje to zjawisko.
Chociaż zgadzają się, że konflikt jest nieunikniony, klasyczni i neorealiści różnią się, dlaczego powstaje ten konflikt. Klasyczny realizm izoluje źródło konfliktu będącego wynikiem ludzkiej natury, który jest niedoskonały i wadliwy. Neorealiści widzą konflikt z bardziej systemowego punktu widzenia i odrzucają subiektywną naturę klasycznej szkoły. Parafrazując Waltza, jeśli ludzka natura jest przyczyną wojny, to jest również przyczyną porozumień pokojowych, które nastąpią. Neorealiści twierdzą, że system międzynarodowy, który określają jako "anarchiczny", wpływa na podmioty krajowe, by walczyć o władzę z powodu braku globalnego systemu zarządzania lub władzy centralnej. Organizacja Narodów Zjednoczonych z pewnością nie może być uważana za siłę lewiatana, która skutecznie nadzoruje i dyktuje wszelkie działania globalne, tak więc narody są zwykle pozostawione samym sobie, aby umocnić swoją władzę w globalnym teatrze stosunków międzynarodowych.
Aby lepiej sformułować, jak funkcjonuje świat, neorealizm dążył do stworzenia bardziej metodycznego i obiektywnego podejścia do sfery stosunków międzynarodowych. Neorealizm wywodzi i rozwija tradycje klasycznej szkoły, opierając się na jej empiryzmie. Neoreligistyczni teoretycy interpretują politykę światową jako delikatny system równowagi: bez względu na styl rządu, każdy naród jest postrzegany jako podstawowa jednostka w równaniach neorealistycznych. Wszystkie państwa narodowe są podobne pod względem swoich potrzeb - energii, żywności, wojska, infrastruktury itd. - ale różnią się zdolnością do zaspokajania tych potrzeb. Zdefiniowany jako "podział zdolności", te deficyty w ograniczonych zasobach ograniczają współpracę między podmiotami krajowymi, ponieważ każda ze stron obawia się względnych zysków konkurentów. Zyski osiągane przez konkurentów zmniejszają relatywną siłę państwa samozatrudnionego. Jest to ciągła gra "jednostronnego" z drugiej strony, a neorealistycy starają się obliczyć tę równowagę.
Klasyczni realiści i neorealiści są wycinani z tego samego materiału. Jeśli już, nie powinny być postrzegane jako odrębne ideologie, ponieważ ich fundamentalne wartości są identyczne. Neorealizm jest naturalną progresją modelu klasycznego, ponieważ jego potrzeba dostosowania się do znacznie bardziej złożonego systemu stosunków międzynarodowych. Szkło jest "w połowie puste" w realizmie, a te dwie filozoficzne wersje różnią się tylko nieznacznie sposobem wylewania tego szkła.
