EEPROM i FlashROM

Pamięć była problemem od najwcześniejszych dni komputera. Wszystkie typy urządzeń, które korzystają z komputerów, mają jedną lub więcej pamięci do przechowywania danych przez długi czas lub tylko do momentu wyłączenia urządzenia.

W przeszłości urządzenia elektroniczne musiały posiadać pewną nieulotną metodę przechowywania, aby przechowywać wszystkie dane potrzebne do wykonywania swoich funkcji. Rozwój doprowadził do stworzenia EPROM i jego następcy EEPROM (programowalna pamięć elektryczna wymienialna). Główną cechą pamięci EEPROM jest to, że programista może zmieniać dane osadzone w pamięci po jednym bajcie na raz, co daje mu większą kontrolę nad tym, jak wprowadza dane. Ale ta metoda zajmuje bardzo dużo czasu, szczególnie podczas usuwania danych. EEPROM był wykorzystywany przede wszystkim w elektronice, która jest programowana tylko kilka razy przed wysyłką, ale może być aktualizowana za pomocą łatek. Przykładem tego może być układ, w którym znajduje się BIOS (Basic Input Output System) naszego komputera. Można go przeprogramować za pomocą aktualizacji od producenta w celu dodania dalszych funkcjonalności lub naprawienia błędu, który nie został wykryty w czasie wysyłki.

Pamięć flash jest pochodną pamięci EEPROM, która łączy sekcje pamięci w bloki. Chociaż zapisywanie danych do pamięci flash nadal odbywa się na poziomie bajtowym, skasowanie zawartości oznaczałoby wymazanie bloku jako całości. Ta cecha zapewniła pamięci flash przewagę prędkości nad EEPROM. Pamięć flash stała się bardzo popularna, ponieważ wymaga znacznie mniejszej mocy w porównaniu z dyskiem twardym i jest o wiele trwalsza; zdolne do przetrwania nadmiernego ciepła, ciśnienia, a nawet zanurzenia w wodzie. Pamięć flash stała się natychmiastowym następcą starzejących się dyskietek nie tylko ze względu na swoją wytrzymałość, ale także ze względu na dużą pojemność i stosunkowo niewielkie rozmiary. Jedyną wadą pamięci flash jest to, że podobnie jak EEPROM, może ona przetrwać tylko pewną ilość cykli danych przed awarią.

EEPROM i Flash to dwa typy pamięci, które są nadal bardzo szeroko stosowane dzisiaj. Choć może się to wydawać mało prawdopodobne, flash jest tylko specjalistyczną wersją EEPROM, która pozwala użytkownikowi usunąć duże bloki danych, aby poprawić ogólną prędkość urządzenia. Pomimo różnicy jest oczywiste, że obie formy pamięci nadal istniałyby w dającej się przewidzieć przyszłości.