Staroangielski i średni angielski
Old English vs Middle English
Staroangielski Pochodzenie Staroangielski był używany od połowy 5 wieku do połowy 12 wieku. Był to język zachodnioniemiecki z V wieku. Pochodzenie staroangielskiego zaczęło się od ingvaeonic, zwanego także "germańskim Morza Północnego". Ingvaeonic został nazwany na cześć zachodnioniemieckiej grupy kulturalnej o nazwie Ingaevones. Ten język był ugrupowaniem starofryzyjskim, starosaskim i staroangielskim. Później rozwinęła się ona w język anglosaski, język używany przez ludzi żyjących w części współczesnej Anglii i południowo-wschodniej Szkocji. Anglosaski został opracowany dopiero po 7 wieku po chrystianizacji. Cały czas był pod wpływem wielu języków.
Historia Ma trzy podpodziały, prehistoryczne - od ok. 450-150. Wcześniej staroangielski między ok. 650-900 i późny stary język angielski między ok. 9.00-1066.
Rozwój Staroangielski był pod wpływem łaciny, nordyckiej i celtyckiej. Łacina wpłynęła na to w trzech okresach, po pierwsze, kiedy Anglosasi pojechali do Wielkiej Brytanii, po drugie, gdy łacińscy księża nawrócili Anglosów na chrześcijaństwo, a wreszcie, gdy Normanowie podbili Anglię w 1066 roku. Drugim językiem wpływającym na staroangielski był nordycki; Zaczęło się od skandynawskich słów wprowadzanych po wikingach najeżdżających Anglię w IX i X wieku. Główny wpływ Celtic był głównie na składnię, a nie na słownictwo.
Dialekt Stary angielski nie był językiem monolitycznym; miał wiele odmian w różnych regionach. Rozwinęło się z języków i dialektów wielu różnych plemion; każdy dialekt był mówiony przez niezależne królestwo. Istniały cztery główne dialekty: Mercian (dialekt Mercji), Kentish (dialekt Kent), West Saxon i Northumbrian (dialekt Northumbrii)
Morfologia Morfologia obejmowała biernik, celownik, mianownik i instrumentalny. Ortografia Początkowo pisano ją w runach, a następnie w połowie XIX wieku do IX wieku, później w języku wyspiarskim do XII wieku.
Średni angielski Pochodzenie Średni język angielski używany był od końca XI wieku do końca XV wieku. Rozwinęła się z późnego staroangielskiego, używanego w normandzkiej Anglii. (1106-1154)
Historia Wczesny angielski średni rozwinął się z późnego staroangielskiego w drugiej połowie XI wieku. Mówiono w XII i XIII wieku. W drugiej połowie XIV wieku stał się popularny jako język literacki. W końcu w XV wieku późno-środkowa angielszczyzna zaczęła przechodzić na wczesnonowożytny angielski.
Rozwój Middle English stopniowo kończy Wessex, jako język pisania i pojawił się jako główny język dla pisarzy i poetów. Wiele regionów miało własne dialekty i istniało wiele różnych stylów pisania. Stał się bardziej widoczny w XIV wieku, w XII i XIII wieku był bardziej anglo-normański.
Dialekty Miało wiele dialektów w różnych regionach, ale w XV wieku rozpoczęło się drukowanie w Anglii (1470), a język zaczął się ujednolicać.
Morfologia Język stał się bardziej podobny do Modern West Frisian, holenderskiego języka pokrewnego niż germański, ze względu na jego uproszczenie. Ortografia Wszystkie litery były wymawiane w języku środkowym angielskim, nie było "milczenia", ale przez czas Chaucera ostatnie "e" zamilkło.
streszczenie 1. Staroangielski był językiem używanym od 5 do połowy XII wieku; Średni język angielski był używany od połowy 11 do końca 15 wieku. 2.Stały angielski opracowany i pochodzi z Morza Północnego germańskiego; Środkowy język angielski rozwinął się z Wessex. 3. Wszystkie litery były wymawiane w języku i nie było milczenia; w późnym środkowym języku angielskim w czasach Chaucera zaczęły pojawiać się ciche słowa. 4.Stały angielski miał wiele dialektów i nigdy nie był ustandaryzowany; późny, średni angielski zaczął się ujednolicać do 15 wieku.
