Monizm i dualizm
Wprowadzenie
Terminy "monizm" i "dualizm" są pojęciami filozoficznymi. Dyskurs Sanatana Dharma , dominująca filozofia indyjska, obraca się wokół tych pojęć, gdy chodzi o opisywanie Boga, wszechświata, żywych istot i ich wzajemnych powiązań. W zachodniej filozofii monizm jest dyskutowany w kontekście ateizmu, gdzie nie ma Boga, ale nadprzyrodzonego stwórcy wszystkich rzeczy. W kontekście naturalizmu monizm akceptuje tylko te rzeczy, które można wyjaśnić naukowo; wiara w Boga jest uważana za ludzką konstrukcję, taką jak miłość, nienawiść itd. Monizm stwierdza, że wszystkie istniejące rzeczy we wszechświecie są tworzone z pojedynczej rzeczywistości i można je sprowadzić do tej rzeczywistości. W związku z tym podstawową cechą wszechświata jest jedność. Dualizm, z drugiej strony, opowiada się za istnieniem dwóch substancji wzajemnie nieredukowalnych. Terminy monizm i dualizm są również istotne w kontekście prawa międzynarodowego. Ten artykuł rzuca światło na niektóre z istotnych różnic między tymi dwoma koncepcjami.
Samego siebie
Monistyczna filozofia utrzymuje, że nie ma różnicy między sobą a najwyższym stwórcą. Tylko ignorancja wywołuje wrażenie na uwadze, że są różne, a jednym z ważnych celów monistycznej filozofii jest usunięcie tej ignorancji. Dualiści wierzą, że indywidualna jaźń i najwyższy stwórca są inni.
Jedność Najwyższej Duszy
Monizm zaleca, aby wszystkie żywe istoty zostały stworzone z jednej najwyższej duszy; i jako takie, wszystkie dusze ostatecznie zjednoczą się z najwyższą duszą. Ta najwyższa dusza składa się z czasu, materii i ducha. Reinkarnacja jest częścią takiego procesu, dzięki któremu dusze zostają oczyszczone, zanim zostaną zjednoczone z najwyższą duszą. Wszystkie rzeczy widoczne i niewidzialne są manifestacjami tej najwyższej duszy. Idea dualizmu stoi na przeciwnym biegunie monizmu. W monizmie istnieje jedna najwyższa władza lub dusza i wyraźnie różni się ona od dusz żywych istot. Najwyższa dusza jest wszechmocna, podczas gdy wszystkie żywe istoty są bezsilne wobec najwyższej duszy. Moniści nie wierzą, że wszystkie żywe istoty są stworzone z najwyższej duszy i ostatecznie połączą się z najwyższą duszą.
Moc indywidualnych dusz
Monizm wierzy, że indywidualne dusze są tak boskie i potężne jak najwyższa dusza, a służba indywidualnej duszy jest tak dobra, jak służenie najwyższej duszy. Dualizm odmawia akceptacji potęga pojedynczych dusz. Dualiści wierzą, że najwyższa dusza jest o wiele bardziej boska i potężniejsza niż indywidualne dusze, a służenie indywidualnym duszom nie oznacza służenia najwyższej duszy.
Rzeczywistość
Monizm zaleca, aby wszystko we wszechświecie było iluzją lub maya , ponieważ nic nie jest prawdą inną niż najwyższa dusza. Zgodnie z tą koncepcją wszystko, co jest skończone, czasowe i musi być wyjaśnione atrybutami, jest nierzeczywiste. Duch jest bez atrybutów, a więc prawdziwy. Ta iluzja wiąże ludzkie istoty ze światowym szczęściem i smutkiem. Dualizm, z drugiej strony, postuluje, że wszechświat i wszystkie te wydarzenia we wszechświecie są prawdziwe, a nie iluzję.
Tworzenie indywidualnych dusz
Monizm stwierdza, że wszystkie indywidualne dusze są tworzone z najwyższej duszy (Brahmana) i ostatecznie łączą się z najwyższą duszą po śmierci poszczególnych istot. Dualizm jednak nie wierzy, że wszystkie dusze indywidualne są stworzone z najwyższej duszy, ale zależą od najwyższej duszy dla ich istnienia. Filozofia dualizmu dzieli rzeczywistość na trzy części: czującą istotę, nieistniejącą byt i Boga lub najwyższego stwórcę. Niektóre z tych bytów są wieczne, podczas gdy inne są doczesne, ale wszystkie są rzeczywiste.
Prawo międzynarodowe
W kontekście prawa międzynarodowego monizm zakłada, że prawo wewnętrzne i prawo międzynarodowe należy uznać za jednolity system prawny. Niektóre państwa akceptują jednolity system prawny, ale rozróżniają międzynarodowe traktaty i inne międzynarodowe prawa. Takie stany są częściowo monistyczne, a częściowo dualistyczne. W państwie czysto monistycznym prawa międzynarodowe nie muszą być przekładane na prawa krajowe. Ratyfikując prawo międzynarodowe, prawo automatycznie włącza się do wewnętrznego porządku prawnego państwa. Takie prawo międzynarodowe może stosować sędzia krajowy, a obywatele tego kraju mogą również powoływać się na takie prawo. W dualizmie rozróżnia się prawo krajowe i prawo międzynarodowe. W przypadku takich krajów prawo międzynarodowe nie włącza się automatycznie do prawa krajowego; musi raczej zostać przetłumaczony na prawo krajowe. W państwie dualistycznym sędzia krajowy nie może stosować prawa międzynarodowego, ani obywatele nie mogą go powoływać, chyba że zostanie on przetłumaczony na prawo krajowe.
streszczenie
- Monistowie wierzą, że indywidualne ja nie różni się od najwyższej duszy; dualiści uważają, że są różne.
- Moniści wierzą, że najwyższa dusza i indywidualne dusze są takie same, a indywidualne dusze są ostatecznie zjednoczone z najwyższą duszą; dualiści nie subskrybują tego poglądu.
- Moniści wierzą, że indywidualne dusze są równie boskie i potężne jak najwyższa dusza; dualiści wierzą, że indywidualne dusze są bezsilne przed najwyższą duszą.
- Moniści wierzą, że wszystko we wszechświecie, z wyjątkiem najwyższego stwórcy, jest złudzeniem; dualiści wierzą, że wszystko we wszechświecie jest prawdziwe i nie ma złudzeń.
- Monistowie wierzą, że każda dusza jest stworzona z najwyższej duszy; dualiści wierzą, że dusze indywidualne są tworzone przez jakąś nadprzyrodzoną moc, inną niż najwyższa dusza.
- W kontekście systemu prawnego moniści postulują jednolity wewnętrzny i międzynarodowy system prawny; dualiści preferują rozróżnienie pomiędzy wewnętrznymi i międzynarodowymi systemami prawnymi.
