Nitryfikacja i denitryfikacja

Nitryfikacja

Nitryfikacja jest biologiczną transformacją amonu (NH₄⁺) do azotanu (NO₃^–) przez utlenianie. Utlenianie definiuje się jako utratę elektronów przez atom lub związek, lub wzrost jego stanu utlenienia. Proces ten jest ułatwiony dzięki przetrwaniu dwóch rodzajów bakterii tlenowych, które wymagają obecności cząsteczek tlenu rozpuszczonych w ich otoczeniu. [ja]

Najpierw bakterie chemoautroficzne (głównie te z rodzaju Nitrosomonas) przekształcić amoniak (NH₃) i amonu do azotynów (NO₂^–). "Chemoautrophic" odnosi się do zdolności bakterii do tworzenia własnych składników odżywczych ze źródła nieorganicznego, a mianowicie CO₂. Proces jest reprezentowany przez równanie chemiczne:

2NH₄+ + 3O₂ → 2NO₂^– + 2H₂O + 4H⁺ + energia

Następnie bakterie pochodzą głównie z Nitrobacter grupa przekształca azotyny w azotany w następującej reakcji:

2NO₂^– + O₂ → 2NO₃^– + energia

Reakcje te zachodzą jednocześnie i dość szybko - zwykle w ciągu kilku dni lub tygodni. Ważne jest, aby azotyn został całkowicie przekształcony w azotany w glebie, ponieważ azotyn jest toksyczny dla życia roślin.

Azotany obecne w glebie są głównym źródłem azotu wykorzystywanego przez rośliny. [ii] Tak więc przejście azotu z jednej formy w drugą, znane jako cykl azotowy, jest ważną częścią przemysłu rolnego. [iii]

Zanim dojdzie do tych etapów, organiczny azot jest rozkładany przez bakterie heterotroficzne w wyniku hydrolizy z wytworzeniem amonu i amoniaku w procesie znanym jako amonifikacja. ^ja Amoniak można znaleźć w moczniku z odpadów zwierzęcych, kompostów i rozkładających się roślin okrywowych lub resztek pożniwnych. Amon znajduje się w większości nawozów.

Bakterie nitryfikacyjne są bardziej wrażliwe na stresy środowiskowe niż inne typy bakterii glebowych. Gdy gleba jest nasycona wilgocią przez dłuższy czas, pory gleby wypełniają się wodą, ograniczając dopływ tlenu. Bakterie nitryfikacyjne wymagają warunków tlenowych do funkcjonowania, dlatego powodzie ograniczają nitryfikację.

Suche gleby mają wysokie stężenie soli, a powstałe zasolenie negatywnie wpływa na aktywność nitryfikacyjną bakterii. Wynika to z faktu, że zwiększona osmolarność zwiększa ilość energii wymaganej przez mikroorganizmy do przemieszczania wody przez błonę komórkową. Woda jest również niezbędna do przemieszczania substancji rozpuszczonych, takich jak azotany, przez glebę. ⁱⁱ

Bakterie nitryfikacyjne najlepiej zachowują się w pH od 6,5 do 8,5 i w temperaturze od 16 do 35 stopni C. ^ja Szybkość nitryfikacji jest wolniejsza w glebach bardzo kwaśnych, podczas gdy wysoka zasadowość maleje Nitrobacter aktywność, powodując niekorzystne gromadzenie się azotynów w glebie.

Na wartość pH gleby może również wpływać szczególne źródło azotowania amonu. Na przykład roztwór fosforanu monoamonu (MAP) jest znacznie bardziej kwaśny niż fosforan diamonu (DAP); w związku z tym stosowanie DAP prowadzi do wyższych szybkości nitryfikacji niż MAP.

Większość bakterii znajduje się w górnej warstwie powierzchniowej, dlatego nitryfikacja zmniejsza się, gdy praktyki uprawy nie są właściwie zarządzane.

Gleby o wysokiej zawartości gliny mają większe cząstki i większą przestrzeń mikroporową dla wzrostu bakterii, a także większą retencję amonu ze względu na wyższą pojemność wymiany kationów. ⁱⁱ Relacje wodne i właściwości fizyczne gleby można poprawić dzięki uprawie o obniżonej wartości.

Nitryfikacja może być hamowana przez obecność metali ciężkich i toksycznych związków lub nadmiernie wysokich stężeń amoniaku.

Czasami korzystne może być utrzymywanie azotu w glebie w postaci amonu. Zapobiega to utracie azotu (poprzez ługowanie azotanów) i ucieczce azotu (przez denitryfikację). Stosowane w handlu inhibitory nitryfikacji obejmują dicyandiamid i nitrapyrin.

Denitryfikacja

Denitryfikacja jest biologiczną przemianą azotanów w gazy azotowe poprzez redukcję. Zawsze wynika z nitryfikacji ^ja a sekwencja reakcji może być przedstawiona następująco:

NIE₃^– → NIE₂^– → NIE → N₂O → N₂[iv]

Proces jest ułatwiony przez fakultatywne bakterie; są to bakterie, które nie wymagają obecności wolnego tlenu do oddychania. Denitryfikacyjne bakterie są organizmami heterotroficznymi, ponieważ potrzebują one organicznego źródła pożywienia, w postaci węgla, aby przetrwać. Denitryfikacja może rozpocząć się tak szybko, jak kilka minut po stymulacji procesu.

Denitryfikacja może być szkodliwa dla produkcji roślinnej, ponieważ azot, składnik odżywczy niezbędny do wzrostu roślin, jest tracony w atmosferze podczas procesu. Jest jednak korzystny dla siedlisk wodnych i oczyszczania ścieków przemysłowych lub ściekowych, ponieważ obniża się stężenie azotu w wodzie. ^ja

Ługowanie lub spływanie z upraw w związku z obróbką nawozową może powodować nadmierne ilości tego składnika odżywczego, które trafiają do zbiorników wodnych, gdzie związki azotowe wywierają różne szkodliwe skutki zarówno na życie ludzkie, jak i wodne. ^iv

Amoniak jest toksyczny dla gatunków ryb i stymuluje wzrost glonów, redukując poziomy tlenu w wodzie i powodując eutrofizację. Azotany powodują uszkodzenie wątroby, nowotwory i methemoglobinemię (niedobór tlenu u niemowląt), natomiast azotyny reagują ze związkami organicznymi zwanymi aminami, tworząc rakotwórcze nitrozoaminy. ⁱⁱ

Kiedy poziom tlenu w glebach lub wodzie jest zubożony (warunki beztlenowe), bakterie denitryfikujące rozkładają azotany do użytku jako źródło tlenu. Zwykle występuje to w podmokłych glebach, gdzie poziom tlenu jest niski. Azotan redukuje się do tlenku azotu (N₂O) i jeszcze raz do gazu azotowego. Te pęcherzyki gazu uciekają do atmosfery. ^ja

Gaz wytwarzany przez denitryfikatory zależy od warunków panujących w glebie lub wodzie i rodzaju bakterii. Mniejsze ilości tlenu powodują powstawanie większej ilości azotu, najpowszechniejszego produktu denitryfikacji. Azot stanowi główny składnik powietrza. Drugim najczęściej występującym produktem jest podtlenek azotu, gaz cieplarniany, który niszczy warstwę ozonową Ziemi. ^iv

Denitryfikacyjne bakterie są mniej wrażliwe na toksyczne chemikalia niż nitryfikatory i działają optymalnie przy pH pomiędzy 7,0 a 8,5 i cieplejszych temperaturach między 26 a 38 stopni C. Denitryfikacja występuje głównie w wierzchniej warstwie gleby, gdzie aktywność mikroorganizmów jest najwyższa.

Denitryfikatory wymagają dostatecznego stężenia azotanów i rozpuszczalnego źródła węgla; najwyższe wartości występują przy stosowaniu metanolu lub kwasu octowego. Węgiel organiczny można znaleźć w oborniku, kompoście, przykrywkach i resztkach pożniwnych. ^ja

Minimalizowanie denitryfikacji w glebach uprawnych uzyskuje się poprzez utrzymanie minimalnego stężenia azotanu niezbędnego do wzrostu roślin, takiego jak stosowanie nawozów o kontrolowanym uwalnianiu. Inną metodą jest hamowanie nitryfikacji, co zmniejsza poziomy azotanów dostępnych do denitryfikacji.

Poziomy denitryfikacji obejmują szeroki zakres w obrębie jednego pola, ze względu na wiele czynników, takich jak właściwości gleby (w tym agregacja, makropory i wilgotność) oraz zmiany w nawozach, materii organicznej i rozmieszczeniu pozostałości po uprawie.

Podano, że typy nawozów azotowych, jak również metody aplikacji, wpływają na denitryfikację. Na przykład powlekane nawozy o kontrolowanym uwalnianiu, a także fertygacja i zastosowania rozgłoszeniowe, powodują mniejszą emisję podtlenku azotu niż suche granulowane moczniki i aplikacje o stężonym paśmie. Głębsze umieszczanie azotu również zmniejsza te emisje.

Suche okresy, po których następuje nagła ulewa, są często powodem denitryfikacji, którymi można zarządzać za pomocą systemów odwadniających i irygacji podpowierzchniowej. ^iv

streszczenie

Nitryfikacja

• Podąża proces amonifikacji
• Transformacja amonu do azotanu
• Reakcja utleniania
• Ułatwiony przez dwa główne typy chemoautroficznych bakterii tlenowych: Nitrosomonas i Nitrobacter
• Proces dwustopniowy: konwersja amonu do azotynów, następnie zamiana azotynu w azotan
• Tworzy odczynnik azotu do wchłaniania przez korzenie roślin
• Reaktywny (amonowy) znajdujący się w moczniku z odpadów zwierzęcych i nawozów sztucznych, kompostów i rozkładających rośliny okrywowe lub resztki pożniwne
• Nitryfikatory bardziej wrażliwe na stresy środowiskowe
• Zablokowane przez powódź, wysokie zasolenie, wysoka kwasowość, wysoka zasadowość, nadmierne uprawianie i toksyczne związki
• Sprzyjają temu warunki aerobowe, pH od 6,5 do 8,5, temperatury od 16 do 35 stopni C i wysoka zawartość gliny

Denitryfikacja

• Podąża proces nitryfikacji
• Transformacja azotanów do gazów azotowych, głównie azotu i podtlenku azotu
• Reakcja redukcji
• Ułatwiony przez heterotroficzne bakterie fakultatywne
• Kolejność etapów: konwersja azotanu do azotynów, do tlenku azotu, do podtlenku azotu i ostatecznie do azotu
• Odkaża ścieki i systemy wodne, obniżając poziomy azotanów
• Reaktor (azotan) powstały w procesie nitryfikacji, podczas gdy źródła węgla dla denitryfikatorów znajdują się w oborniku, roślinach okrywowych i resztkach pożniwnych lub dostarczane przez metanol lub kwas octowy
• Denitryfikatory mniej wrażliwe na stresy środowiskowe
• Hamowane przez zmniejszoną nitryfikację, obniżone poziomy azotanów, głębokie umieszczenie powlekanych nawozów o kontrolowanym uwalnianiu i odwadnianie gleby

Sprzyjają temu powodzie, warunki beztlenowe, pH między 7,0 a 8,5, temperatury między 26 a 38 stopni C, wystarczająca podaż azotanów i rozpuszczalnego węgla i stężone aplikacje suchego granulowanego mocznika.