Ardor i Ardor

"Ardour" i "Ardor" to w zasadzie to samo słowo. Różnica polega na tym, że jeden jest uważany za poprawny w Stanach Zjednoczonych, a drugi jest poprawny w języku Commonwealth English, który jest wersją używaną w Anglii. Poza tym, pochodzą z tej samej etymologii, są wymawiane tak samo i mają na myśli to samo.

Te dwa słowa weszły na angielski z francuskiego, a konkretnie anglo-normańskiego, który był wersją francuskiego używaną na Wyspach Brytyjskich między XI a szesnastą. Norman odnosi się do księstwa Normandii, które obecnie jest północno-zachodnim regionem dzisiejszej Francji. Pod koniec XI wieku Normandia najechała Anglię i wraz z nimi zabrała ich język, który spotkał angielski wpływ i stał się anglonormański. Ponieważ byli zwycięzcami, ich język był najczęściej spotykany w wyższych klasach. Właśnie dlatego wiele bardziej wyszukanych słów w języku angielskim wywodzi się z francuskich i łacińskich korzeni. Rzeczownik "napój" był germańskim słowem i pochodził ze staroangielskich korzeni, ale jego synonimem "napoju" był francuski, a więc było to słowo używane przez wyższe warstwy.

Zanim stał się słowem francuskim, było to łacińskie słowo "ardor", które oznacza to samo, co współczesne słowa. Pochodzi z czasownika "ardere" lub "palić". To z kolei pochodzi od czasownika "aridus" lub "do wyschnięcia", a ostatecznie od czasownika europejskiego, który oznaczał "wyschnięcie", a także "palić" i "świecić".

Zarówno "zapał", jak i "żar" zachowały niektóre ze starszych znaczeń, ale ogień jest metaforyczny. Podstawowym znaczeniem jest uczucie ciepła, pasji, podejścia z dużą energią lub innej intensywnej emocji. Jest to związane ze słowami "zapał" i "zapał", które oznaczają to samo. Niektóre znaczenia słowa "duch" również mają zastosowanie, ponieważ może to oznaczać dużo energii, pasji lub entuzjazmu.

"Ardour" i "zapał" mogą również oznaczać intensywne ciepło, jak w "żar płomieni" lub "żar płomieni".

Po raz kolejny mają na myśli to samo, mimo różnych pisowni. Powód pisowni jest taki sam, jak w przypadku innych par, takich jak "kolor" i "kolor", "honor" i "honor", "zbroja" i "zbroja", "wigor" i "wigor", oraz wkrótce. Przyczyną tego jest fakt, że słowa są łacińskimi słowami, które przeszły przez język francuski, zanim stały się angielskie.

W języku francuskim zakończenie "-our" odzwierciedla inną wymowę niż dźwięk "lub". Kiedy słowa łacińskie po raz pierwszy pojawiły się w języku francuskim, zostały wymówione z większą ilością "-ur", a ich pisownia to odzwierciedliła. Później zmieniono go na "-our" kończący się w większości, ponieważ wymowa była inna.

Wiele angielskich słów zapożyczonych z języka francuskiego zachowało swoją pisownię, nawet jeśli nie odzwierciedlało to ich wymowy. Jednak wielu angielskich uczonych było fanami języka łacińskiego, posuwając się nawet do narzucenia łacińskim restrykcjom, tak jak zasada dotycząca nigdy nie kończącego zdania z propozycją. Z tego powodu pisownia łacińska pojawiła się w języku angielskim. Kiedy Anglia skolonizowała obie Ameryki, obie pisownice przyszły z nimi. Stamtąd o pisowni decydowały słowniki. Samuel Johnson, który opublikował Słownik języka angielskiego w 1755 r. wierzyli, że francuska pisownia powinna być przechowywana, jak to było w języku dłużej. Jednak Noah Webster, który opublikował Amerykański słownik języka angielskiego w 1828 roku uważał, że pisownia tych słów powinna być prosta, więc użył pisowni łacińskiej, ponieważ były one mniej skomplikowane.

Jedyna różnica między nimi to region, w którym ortografia jest używana przede wszystkim. W Stanach Zjednoczonych jest to "zapał". W większości innych krajów anglojęzycznych jest to "zapał".